اوتیسم و تأثیر ژنتیکی غیرمنتظره پدران در ابتلا به آن

تأثیر ژنتیکی پدران بر ایجاد اختلال اوتیسم در فرزندانشان

اوتیسم(ASD)چیست

اوتیسم(ASD) اختلالی است که در 50 سال اخیر فرزندان بسیاری از خانواده ها را درگیر مشکلات خود کرده است. اختلالات اوتیسم طیف متنوعی از اختلالات  عصبی و رشدی را در بر می گیرد که می تواند بر نحوه برقراری ارتباط، معاشرت، یادگیری و رفتار این کودکان تأثیر بگذارد و همچنین ممکن است به صورت رفتارهای تکراری یا علایق محدود ظاهر شود. در ایالات متحده، از هر 36 کودک یک نفر را مبتلا می کند.

عده ای نه چندان کم از والدین درگیر عوارض این اختلال هستند و با مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم می کنند. متاسفانه اطلاعات واضحی از چکونگی ابتلا به این اختلال و درمان آن در دسترس نیست. البته دانشمندان در حال انجام تحقیقات گوناگونی در این زمینه هستند. مطلب زیر در مورد یکی از این تحقیقات می باشد که امیدهای تازه ای را در زمینه پیشگیری از این بیماری در ذهن ها روشن کرده است.

نتایج جدید ترین مطالعه در مورد علت ایجاد اوتیسم

استادیار  Ivan Iossifov ،CSHL  و پروفسور Michael Wigler در تحقیق اخیر خود بر روی بیش از 6000 خانواده داوطلب که فرزندان اوتیسمی داشتند به نتایج جدیدی در مورد منشا انتقال ژنهای موثر در بوجود آمدن این اختلال در فرزندان آنها دست یافته اند.

در مورد این اختلال دکتر ایوسیفوف بیان می کند که اکثر کودکانی که مبتلا به اوتیسم هستند اگرچه اکثرا مشکلات جزئی در تعاملات اجتماعی دارند ولی در بعضی از زمینه ها عملکرد بسیار خاص و خوبی دارند. البته متاسفانه در بعضی از انواع این اختلال کودکان مبتلا دچار عوارض سختی می باشند به عنوان مثال برخی از آنان هرگز صحبت کردن را یاد نمی‌گیرند و قطعاً زندگیشان سخت می باشد.»

بر خلاف اینکه دانشمندان مدت‌ها فکر می‌کردند ژنهای فرزندان خانواده هایی که چند کودک مبتلا به ASD دارند، بیشتر تحت تاثیر عوامل ژنتیکی مادرشان می باشند،  استادیار CSHL ایوان ایوسیفوف و پروفسور مایکل ویگلر نشان داده اند که در بسیاری از موارد، این پدر است که احتمالا نقش ژنتیکی بزرگتری در ابتلای فرزندان به این اختلال ایفا کند.

تا کنون هنوز کسی نتوانسته است که با اطمینان توضیح بدهد که ژنتیک پدر چگونه روی ابتلای کودکان به ASD اثر می گذارد. اما ایوسیفوف دو نظریه در این مورد مطرح کرده است. اول اینکه ممکن است بعضی از ژن های  پدرانی که فرزندان مبتلا به اوتیسم را  دارند دارای جهش های محافظتی شده باشند که انتقال انها به فرزندنشان را غیر ممکن می کند.

دوم اینکه ممکن است ژن های پدران این کودکان جهش هایی را منتقل کنند که سیستم ایمنی مادر را تحریک می کند تا به جنین در حال رشد حمله کند. این دو نظریه در خصوص درمان و پیشگیری برای  والدین کودکان مبتلا به ASD و سایر اختلالات عصبی مانند اسکیزوفرنی امیدوار هستند.

همچنین ایوسیفوف در خصوص اهمیت نتایج این تحقیق اشاره می کند که: “اگر یکی از این تئوری ها یا هر دوی آنها درست باشد، می توان راهبردهای درمانی متفاوتی را بکار گرفت، که در آینده برای خانواده های بسیاری که درگیر چنین اختلالاتی هستند مفید واقع شود.”