آنچه در گزارش کوتاه پیش رو از نظر می گذرانید روایت یک خبرنگار درباره ضرورت چاره اندیشی برای فرسودگی روانی در دوران کروناست.

درباره ضرورت بارها به خودم و دوستان و همکارانم گفته ام که از خستگی شدید رنج می‌برم. برای اینکه بتوانید از طریق روزنامه نگاری مستقل مثل من زندگی خود را تأمین کنید، باید بیشتر اوقات، ساعت‌های طولانی تری کار کنید و همزمان فعالیت‌ها و کارهای مختلفی را انجام دهید.

گاهی اوقات احساس می‌کنم که چشمه ایده‌های نو و بدیع من خشک شده است و به کمی استراحت و تنفس احتیاج دارم.

مدت‌ها بود که این وضعیت را احساس می‌کردم و این کمبود انرژی روحی و جسمی خود را ناشی ازیک دوره کار سخت می‌دانم، که از نظر علمی “فرسودگی روانی” نامیده می‌شود. اما مشخص شد که من در این توصیف اشتباه کردم.

در هر صورت این حالت خستگی شدید، هم از نظر جسمی و هم از نظر روحی، مسئله‌ای غیرقابل لمس است که ما نمی‌توانیم آن را تعریف کنیم و فقط وقتی آن را احساس کنیم متوجه این حالت خواهیم شد.

امروزه افراد زیادی این احساس را تجربه می‌کنند. در این مرحله از اپیدمی کرونا، و بعد از یک سال که تلاش زیادی کردیم تا با چالش‌های ناشی از آن کنار بیاییم، احساس عمومی حاکم بر ما این است که همه ما به طور ناگهانی انرژی جسمی و روحی خود را از دست داده ایم.

با این حال، “فرسودگی روانی” یک تعریف علمی و معیارهایی دارد که می‌توانیم آن را اندازه گیری کنیم. بر اساس این معیارها، برای بسیاری که معتقدند این حالت را دارند، روشن خواهد شد که اصلاً چنین نیست، اما این بدان معنا نیست که ما در معرض ابتلا به این مشکل نیستیم، بلکه با درک این موضوع باید پیش از آن که دیر شود اقدامات لازم را برای رفع آن انجام دهیم.