داشتن یک فرزند داخل طیف اتیسم صبر، حوصله و نیروی زیادی از خانواده می‌گیرد و هزینه مالی فراوانی را هم به خانواده تحمیل می‌کند.

با توجه به این موضوع باید به دو نکته اساسی  توجه کرد: نکته اول وجود خواهر و برادر بزرگتر یا کوچکتر در خانه و نکته دوم توجه نکردن یا توجه بیش از حد نشان دادن به دیگر فرزندان.

اگر کودک داخل طیف اتیسم،‌ خواهر و برادر بزگتری داشته باشد، احتمال دارد به صورت ناخواداگاه، به کودک بزرگتر بی توجهی شود و تمام انرژی  موجود برای کودک داخل طیف اتیسم صرف شود. بی توجهی به کودک بزرگتر در ابتدا شاید دردسر ساز نباشد، ولی آنچه مسلم است کودک دیگر نیز در حال طی مراحل رشد است و در طولانی‌مدت، به خصوص هنگام مواجه با مشکلات متوجه می شویم که زمان طلایی تربیت و رشد را  را از دست داده ایم؛ یعنی فرزند اول بی توجهی پدر و مادر و اطرافیان را دریافت می‌کند. این به معنی دلسرد شدن از رابطه والدین و فرزندان است و ممکن است باعث اعتماد به نفس پایین و پرخاشگری او شود.

گاهی کودک بزرگتر به خوبی مسایل را تحلیل می کند و می تواند برای والدین خود کمک خوبی به شمار رود. توجه به این نکته بسیار مهم است که گاهی فرزند بزرگتر، آن قدر از خودگذشتگی نشان می‌دهد که از تمام حقوق خود  می گذرد و نقش یک والد فداکار را بازی می‌کند .

این مساله نیز خطرات بسیاری را به دنبال دارد؛ زیرا بالاخره روزی می‌رسد که انرژی روانی او تحلیل می‌رود و ممکن است دچار افسردگی و یا مشکلات دیگر شود. باید این نکته را هم در نظر داشت که او هم حق زندگی دارد.

از سوی دیگر کودکانی هستند که از کودک دارای اتیسم کوچکتر و از نظر جسمی سالم هستند. در این موارد  پدر و مادر ممکن است  توجه بیش از اندازه ازخود بروز دهند؛ این مساله  باعث می‌شود کودک جدید دچار بیش‌توجهی شود و درخواستهای او بدون توجه به درست بودن یا نبودن، پذیرفته شود.

همچنین احتمال ایجاد توجه طلبی بیش از اندازه نیز وجود دارد و می‌تواند دردسر دیگری ایجاد کند. معمولا این کودکان پرخاشگری بیشتری نشان می‌دهند؛ چون می‌دانند مورد توجه هستند و هر چه طلب کنند برآورده می‌شود.

گاهی والدین آنقدر درگیر کودک اتیستیک می‌شوند که فرزندان دیگر خود را فراموش می کنند. این کودکان مانند دیگر اعضای خانواده دچار فشار روانی می‌شوند و مانند اعضای دیگر خانواده، اضطراب را تجربه می‌کنند، احساس می‌کنند کسی آنها را دوست ندارد و خود را قربانی شرایط می دانند. والدین هم فراموش می کنند که او هم کودک است و به توجه نیاز دارد.

مساله دیگری که بسیار مهم است و کمتر به آن توجه شده است، زمانی است که خواهران و برداران کودکان اتیستیک، هنگامی که  می‌خواهند با دیگر همسالان و گروههای اجتماعی ارتباط برقرار کنند، ممکن است دچار خود کم‌بینی شوند. آنها وقتی دررابطه با شرایط خاصشان مورد سوال قرار می گیرند، باید بتوانند پاسخ گو باشند، بدون آنکه از نظر روحی آزار ببینند.

هنگام ازدواج هم ممکن است وجود این مساله،  فرد یا خانواده طرف ازدواج را دچار تردید کند. بروز رفتاری  منطقی از طرف والدین و فرد برای توضیح مساله اتیسم، ویژگی و علت آن می‌تواند بسیار موثر واقع شود.

لازم است  همیشه با یک مشاور در تماس باشند تا بتوانند بهترین شرایط را برای خود به وجود آورند.

صفورا کریمی، کارشناسی ارشد روانشناسی